Zabij mnie, tato

Jak dobrze wiecie jestem mamą, więc tego typu historie niezwykle działają na moją wyobraźnię. Opisane przez Dardę wydarzenia to jeden z najczarniejszych scenariuszy, których gdzieś głęboko w sercu się obawiam...

Fabuła książki wciąga już od pierwszych stron. Autor świetnie buduje napięcie, dzięki czemu książka jest nieodkładalna. Bohaterowie intrygują, a ich portrety psychologiczne są złożone.

Nasz psychopata budzi obrzydzenie, a jego zwierzenia wywołują wstręt. Polecam więc tylko czytelnikom o mocnych nerwach i... żołądkach.

Wartka akcja, zaskakujące plot twisty i mocne zakończenie... Książka wywołuje mnóstwo bardzo skrajnych emocji.

"Zabij mnie tato" wstrząsnęło mną do głębi...

Jak dobrze wiecie jestem mamą, więc tego typu historie niezwykle działają na moją wyobraźnię. Opisane przez Dardę wydarzenia to jeden z najczarniejszych scenariuszy, których gdzieś głęboko w sercu się obawiam...

Fabuła książki wciąga już od pierwszych stron. Autor świetnie buduje napięcie, dzięki czemu książka jest nieodkładalna. Bohaterowie intrygują, a ich portrety...

„Każdy człowiek ma we własnej książce strony, które chciałby usunąć”.

Zdzisław Mokryna ma wiele takich stron, o których chciałby zapomnieć, przekreślić lub wyrwać ze swojej pamięci. Emerytowany policjant zaszywa się więc w małej sennej mieścinie w centralnej Polsce, gdzie próbuje zacząć wszystko od nowa. Często spędza czas w niewielkiej pizzerii, stopniowo zaprzyjaźniając się z właścicielem Kamilem i jego rodziną. Ich niespodziewana bliskość pogłębia się podczas długich rozmów o życiu, bolesnych doświadczeniach i marzeniach. Sytuacja zmienia się, gdy znikają dwie córki Kamila. Zdzisław, wyczując rozpacz rodziców, postanawia pomóc i angażuje się w śledztwo.

„Bo w niektórych książkach wśród czekających na zapisanie białych kartek zupełnie niespodziewanie czają się potwory.”.

Początek toczy się niespiesznie, wprowadzając nas w niewielką społeczność Rykowa. Obserwujemy rodzącą się przyjaźń, wsłuchujemy w historie, które mimo upływu czasu nadal uwierają. Można pomyśleć, że autor z premedytacją usypia naszą czujność, by po chwili rozpalić wszystkie zmysły.
Nie spodziewałam się, że ta książka wywoła we mnie tak wiele emocji. Tragedia, która dotyka rodzinę Kamila porusza, a rozpacz i emocje są wręcz namacalne. W napięciu pochłaniałam kolejne rozdziały, próbując rozwiązać zagadkę porwania, świadoma, że z każdym dniem szansa na pomyślne wieści gaśnie. Warstwa obyczajowa jest mocno rozbudowana, ale nie przykrywa tej kryminalnej. Darda zwraca uwagę na działania panstwa w obliczu podobnych tragedii, trafnie punktując obecny system. Postacie nakreślone realistycznie, ze wszystkimi niedoskonałościami i słabościami. Nie brakuje trudnych tematów, które poruszają i skłaniają do przemyśleń. Pierwsze spotkanie z twórczością autora uważam za bardzo udane, a Wam serdecznie polecam.

„Każdy człowiek ma we własnej książce strony, które chciałby usunąć”.

Zdzisław Mokryna ma wiele takich stron, o których chciałby zapomnieć, przekreślić lub wyrwać ze swojej pamięci. Emerytowany policjant zaszywa się więc w małej sennej mieścinie w centralnej Polsce, gdzie próbuje zacząć wszystko od nowa. Często spędza czas w niewielkiej pizzerii, stopniowo zaprzyjaźniając...

Lubię to, jak Darda pisze. Potrafi słowami stworzyć atmosferę ciemną, ciężką, niepokojącą.

Lubię to, jak Darda pisze. Potrafi słowami stworzyć atmosferę ciemną, ciężką, niepokojącą.

„Zabij mnie, tato” autorstwa Stefana Dardy to książka, która mnie jako matkę bardzo porusza. Wszystko to spowodowane jest trudną tematyką, której Autor nie boi się podejmować. Fabuła kręci się bowiem wokół zaginięcia dwóch dziewczynek, a wszystko wskazuje na to, że zostały one uprowadzone przez prawdziwą bestię w ludzkiej skórze.

Początkowo może się wydawać, że akcja powieści płynie zbyt wolno, a wątek obyczajowy przyćmiewa ten kryminalny. Jednak nic z tych rzeczy. Autor umiejętnie stopniuje napięcie i tajemniczość tworząc tym bardzo gęstą atmosferę, która osacza Czytelnika z każdej strony. Pozornie nieważne elementy powieści okazują się z biegiem czasu być kluczowe. Do tego plastyczny język i mocno realistyczne opisy scen (zwłaszcza tej kulminacyjnej) sprawiają, że można wręcz czuć się uczestnikiem zdarzeń co w moim przypadku działa na ogromną korzyść powieści.

Bardzo mocnym elementem powieści zaraz obok trudnej tematyki są świetnie wykreowane postacie. Darda stworzył postacie z krwi i kości, których portrety psychologiczne są dopracowane w najmniejszym szczególe. Dzięki takiej kreacji bohaterów z łatwością można wczuć się w akcję i wraz z Mokryną szukać zaginionych dziewczynek. To dzięki takim postacią można dostrzec to co wydaje się początkowo nieistotne.

W „Zabij mnie, tato” z każdej strony biją emocje. Czujemy rozpacz rodziny oraz emerytowanego policjanta, przygniatające poczucie winy możemy odczuć na własnej skórze, mrok, intensywność i napięcie zmuszają nas do refleksji i przemyśleń nad ludzką naturą i moralnością. Uwypuklone zostały tutaj mocno przemyślenia Mokryny i sądzę, że Czytelnik mocno wczuwający się w postacie i ich emocje zdecydowanie lepiej odbierze całą książkę.

„Zabij mnie, tato” to książka wciągająca w wir swoich wydarzeń, ale i trudna. Porwanie dzieci, cierpienie ich, ale i rodziców, przyjaciół to coś o czym trudno się czyta tym bardziej jeżeli samemu jest się rodzicem. Jednak właśnie takie życiowe, realistyczne i ważne książki chce się czytać. Uważam, że sama tematyka powinna dać do myślenia nie jednemu rodzicowi, bądź opiekunowi dziecka. Serdecznie 𝗣𝗢𝗟𝗘𝗖𝗔𝗠!

„Zabij mnie, tato” autorstwa Stefana Dardy to książka, która mnie jako matkę bardzo porusza. Wszystko to spowodowane jest trudną tematyką, której Autor nie boi się podejmować. Fabuła kręci się bowiem wokół zaginięcia dwóch dziewczynek, a wszystko wskazuje na to, że zostały one uprowadzone przez prawdziwą bestię w ludzkiej skórze.

Początkowo może się wydawać, że akcja...

"Zabij mnie, tato" Stefan Darda

Warstwa obyczajowa jest dla mnie ważna w każdej książce, po jaką sięgam. Bez względu na gatunek. To tło jest mi potrzebne, żeby wczuć się w historię, wejść w głowy bohaterów. W tym wypadku też jest tego dość dużo i być może niektórzy mogą czuć się tym zawiedzeni.
Dla mnie to duży plus.

...

Pewnie wielu z Was myślało kiedyś o tym, żeby porzucić dotychczasowe życie i wyjechać w przysłowiowe Bieszczady. Zacząć wszystko od nowa, z czystą kartą.

Bohater tej książki, Zdzichu Mokryna, policjant na emeryturze, jak pomyślał tak zrobił. Teraz ochroniarz w fabryce mebli, kiedyś policjant z dramatem na karku, nie może jednak uciec od dawnej profesji. Nieznane miejsce, brak znajomych, nic nie przypomina mu przeszłości, ale... pewne przyzwyczajenia pozostają. Nos gliny, zmysł obserwacji, wyczuwanie problemów. Jak od tego uciec? Tego nie da się oduczyć ot tak.
Może to i dobrze? Może właśnie dlatego cała historia potoczyła się tak a nie inaczej...

Początek powieści jest dość powolny, jednak autor stopniuje poziom tajemniczości tworząc coraz gęstszą atmosferę. Pozornie nieważne wizyty w pizzerii odgrywają kluczową rolę w życiu byłego policjanta. Dają namiastkę domu, a właściciele pizzerii stają się dla niego rodziną. Może właśnie dlatego aż tak osobiście dotknęło go porwanie córek przyjaciela, a jego zaangażowanie w sprawę było motorem napędowym całej fabuły.

Akcja w książce jest raz powolna, by za chwilę przyspieszyć. Najbardziej dynamiczna jest z pewnością kulminacyjna scena opisana w tak realistyczny sposób, że czułam się jej uczestnikiem. To wrażenie obecności i intensywności doświadczeń jest zasługą niezwykle plastycznego języka i precyzyjnych opisów autora.

Po tym pierwszym spotkaniu z autorem widzę, że nie boi się on trudnych tematów. Przedstawia brutalną rzeczywistość, gdzie system prawny zawodzi, a zdesperowani rodzice i przyjaciele muszą wziąć sprawy w swoje ręce.

To z pewnością opowieść mroczna, intensywna, pełna napięcia i emocji, zmuszająca do refleksji nad ludzką naturą i moralnymi dylematami, przypominająca, jak kruche i cenne jest życie.

Myślę, że ten mroczny świat Mokryny wciągnie i Was. Ja nie rozstaję się ze Zdzichem i w planach mam już kolejną część serii.

"Zabij mnie, tato" Stefan Darda

Warstwa obyczajowa jest dla mnie ważna w każdej książce, po jaką sięgam. Bez względu na gatunek. To tło jest mi potrzebne, żeby wczuć się w historię, wejść w głowy bohaterów. W tym wypadku też jest tego dość dużo i być może niektórzy mogą czuć się tym zawiedzeni.
Dla mnie to duży plus.

...

Pewnie wielu z Was myślało kiedyś o tym, żeby...

Rykowem wstrząsa tajemnicze zaginięcie dwóch dziewczynek wracających ze szkoły do domu. Zdzisław Mokryna, emerytowany policjant i najbliższy przyjaciel rodziny na własną rękę zaczyna śledztwo. Ujawnia ono, iż mogły one zostać porwane przez człowieka, który odsiedział wyrok za zamordowanie innych dzieci. Czy uda mu się odnaleźć siostrzyczki całe i zdrowe?

Thriller ten otwiera nową serię Dardy z emerytowanym policjantem Zdzisławem Mokryną. Na szczęście mam drugą część u siebie na półce i od razu się za nią zabieram. Ta powieść to klasa sama w sobie - mistrzowska psychologiczna kreacja bohaterów, wybitnie wiarygodna historia opowiedziana w sposób maksymalnie realny i powodujący ogromne uczucie niesprawiedliwości i pustki w czytelniku. Autor z niesamowitym kunsztem buduje elektryzujące napięcie, które sprawia, że w kulminacyjnym punkcie chcemy książką rzucić o ścianę z nadmiaru buzujących emocji.

Chciałabym napisać, że przecież wolę szybsze thrillery, a tu początkowe 100 stron jest powolną rozgrzewką, ale zaręczam Wam, że każda z tych stron jest istotna i będzie miała swoje odzwierciedlenie w dalszej część powieści. Mamy małomiasteczkowy, sielski klimat oraz lepki i gęsty niepokój, które oplata nas z każdym przeczytanym rozdziałem, bo przecież wiemy, że ta idylla się skończy. Cały czas się tego boimy, a jednak dalej mamy nadzieję na szczęśliwe rozwiązanie. Nie przestajemy wierzyć i gdzie nas to zaprowadzi? Sprawdźcie to sami koniecznie! Ja jestem zachwycona!

Rykowem wstrząsa tajemnicze zaginięcie dwóch dziewczynek wracających ze szkoły do domu. Zdzisław Mokryna, emerytowany policjant i najbliższy przyjaciel rodziny na własną rękę zaczyna śledztwo. Ujawnia ono, iż mogły one zostać porwane przez człowieka, który odsiedział wyrok za zamordowanie innych dzieci. Czy uda mu się odnaleźć siostrzyczki całe i zdrowe?

Thriller ten...

Mam mieszane uczucia. Książkę lubię i nie lubię. Nie wiem czy tak można, ale chyba to najlepiej opisuje to, co myślę.
Przede wszystkim, nie byłam naszykowana na to, że książka to jeden wielki obyczaj. Owszem, są tam wątki kryminalne, bo główny bohater poszukuje zaginionych córek swojego przyjaciela, ale wszystko to dzieje się na dalszym planie. Autor mocno postawił na zapoznanie czytelnika z przemyśleniami głównego bohatera, pokazaniem spontanicznie zrodzonej przyjaźni oraz rozpadu rodziny przez porwanie. To bardzo zmienia odbiór książki i wszystko zależy tak naprawdę od tego, czy czytelnik wczuje się w życie i emocje poszczególnych bohaterów czy jednak mu się to nie uda. Ja chyba jestem gdzieś pośrodku. Wynurzenia głównego bohatera były bardzo bogate, tyle że często nic mi nie wnosiły do fabuły. Lubiłam za to wątek przyjaźni głównego bohatera z Kamilem oraz Mamajem, powolnym zostawaniem najfajniejszym wujkiem dla córek Kamila, a także więź jaką miały Daria z Wiktorią. Tyle, że cały czas jaki poświęciłam na zapoznanie z tymi więzami przyjaźni czy miłości, autor przekreślił ostatnim rozdziałem i zupełnie nie rozumiem, po co. To jakby ktoś kazał wam zapoznać się z historią miłosną na 400 stronach, a ostatnie zdanie brzmiałoby ,,no, ale to stare dzieje, bo nie pykło i w sumie bezsensu męczyliście się z czytaniem”. Tak właśnie poczułam. Poznawałam wydarzenia i czytałam pewne zapewnienia czy dialogi zupełnie bezsensu.
Chyba nie jestem też fanką zakończenia. Scena z odcinaniem palców była dla mnie jakimś odlotem i to nie w dobrym tego słowa znaczeniu. Jestem za to wielką fanką tytułu i jego wyjaśnienia.
Czytałam książkę z zainteresowaniem, bo autor co jakiś czas zapewniał nowy ciekawy trop czy wątek, ale po przeczytaniu i ułożeniu sobie w głowie całości uznałam, że to nie jest coś, co będzie moją ulubioną sprawą kryminalną, o której czytałam.

Mam mieszane uczucia. Książkę lubię i nie lubię. Nie wiem czy tak można, ale chyba to najlepiej opisuje to, co myślę.
Przede wszystkim, nie byłam naszykowana na to, że książka to jeden wielki obyczaj. Owszem, są tam wątki kryminalne, bo główny bohater poszukuje zaginionych córek swojego przyjaciela, ale wszystko to dzieje się na dalszym planie. Autor mocno postawił na...

Dziwny kryminał. Miejscami nudny. Czasami dobr za chwilę akcja nudzi. Koniec zagadki kryminalnej banalny. Rozwiązanie jakby sam autor nie miał na nie pomysłu. Szkoda bo początek był wciągający po to by rozwlec akcję i ją przedłużyć i zakończyć dość słabo. Nie jest do końca źle, ale można tu było zrobić coś fajnego, bo potencjał był.

Dziwny kryminał. Miejscami nudny. Czasami dobr za chwilę akcja nudzi. Koniec zagadki kryminalnej banalny. Rozwiązanie jakby sam autor nie miał na nie pomysłu. Szkoda bo początek był wciągający po to by rozwlec akcję i ją przedłużyć i zakończyć dość słabo. Nie jest do końca źle, ale można tu było zrobić coś fajnego, bo potencjał był.

Dawno nie czytałam takiej książki i jestem nią ogromnie poruszona. Przede wszystkim tematyką, która sprawia, że trudno jest przebrnąć przez treść - porwanie dzieci, przetrzymywanie, rozpacz rodziny, przygniatające poczucie winy. A także przyjaźń, bo to przecież dzięki jej sile Mokryna poświęca wiele, by pomóc Kamilowi Szykowiakowi, na którego cierpienie nie może patrzeć i ten wątek, wbrew pozorom, jest również przejmujący.

Początkowo sądziłam, że akcja będzie dynamiczna, śledztwo wymagające, a zwroty akcji będą skłaniać do główkowania. Nic bardziej mylnego. Powoli zostajemy wprowadzeni w sytuację, poznajemy bohaterów, wyrabiamy sobie na ich temat zdanie, zanim dojdzie do porwania. Mimo to nie nudzimy się nawet przez chwilę. Otrzymujemy tu pierwszoosobową narrację, punkt widzenia Zdzisława Mokryny, który nie może sobie poradzić z tragedią, jaka spotkała jego najbliższych. Autor bardziej skupił się tu na nakreśleniu portretów psychologicznych w obliczu tak trudnej sytuacji - zarówno rodziny zaginionych dziewczynek, jak i ich bliskich, o których samopoczuciu często się zapomina. I zrobił to bardzo dobrze.

Niezwykle przejmująca lektura, którą trudno przeczytać od razu, nawet jeśli ma się bardzo dużo czasu. Ładunek emocjonalny bije po oczach, nie tylko z opisów przeżyć rodziny Julii i Olii, ale też z zachowań zrozpaczonych bohaterów. Ile człowiek jest w stanie znieść?

Nie ma tu wiele zaskoczeń, zwrotów akcji i kompletnie nie o to tutaj chodzi. Winnego poznajemy dosyć szybko, jednak napięcie towarzyszące szukaniu tropów sugerujących miejsce przetrzymywania dziewczynek nie opuszcza nas do samego końca. Mokryna wzbudza sympatię - konkretny, bezpośredni, empatyczny, doświadczony przez życie. Oprócz głównego wątku mamy tu też poboczne, daje do myślenia temat potencjalnych skutków wypuszczenia na wolność morderców na mocy uchwalonej amnestii oraz różnych niedociągnięć prawnych.

Zakończenie porusza, przejmuje, dotyka oraz najczulsze struny. W książce znajdziemy zresztą takich momentów wiele - przyznaję się bez bicia do kilkukrotnego powstrzymywania łez w trakcie czytania. Powieść spełniła swoje zadanie i jestem nią bardzo usatysfakcjonowana.

Dawno nie czytałam takiej książki i jestem nią ogromnie poruszona. Przede wszystkim tematyką, która sprawia, że trudno jest przebrnąć przez treść - porwanie dzieci, przetrzymywanie, rozpacz rodziny, przygniatające poczucie winy. A także przyjaźń, bo to przecież dzięki jej sile Mokryna poświęca wiele, by pomóc Kamilowi Szykowiakowi, na którego cierpienie nie może patrzeć i...

„Zabij mnie, tato, bo ja sama nie potra­fię tego zro­bić, a nie będę potra­fiła żyć z tym, co się stało, ze świa­do­mo­ścią, że wszyst­ko to wyda­rzyło się prze­ze mnie”.
Stefan Darda "Zabij mnie tato".

Tuż po przeprowadzce do Rykowa, emerytowany policjant Zdzisław Mokryna poznaje właściciela miejscowej pizzerii i ku swemu zdumieniu, bardzo szybko łapie z nim świetny kontakt. Gdy znikają córeczki Kamila, a policja jest bezsilna, to Zdzisław będzie tym, do którego zwróci się zrozpaczony ojciec.

Niewątpliwie dużym atutem jest styl Dardy, wciągający, gawędziarski, w czym przypomina mi najlepsze powieści Stephena Kinga. W ogóle Darda, tak jak King, znany jest z powieści grozy, a ta seria kryminalna jest wyjątkiem od reguły. Wydarzenia poznajemy z pierwszej ręki, tzn. z narracji pierwszoosobowej Mokryny.

On wie, jak to robić, by nas naprawdę zabolało. Nie zrzuca na nas bomby w postaci zaginięcia jakiegoś dzieciaka, nie... robi to z rozmysłem. Powoli, niemalże z czułością wprowadza nas w życie rodziny Szykowiaków i robi to tak skutecznie, że bardzo szybko czujemy się jej członkami, by za chwilę z całą bezwzględnością wyrwać nam serce. Zaginie nie jedna, lecz dwie dziewczynki, na dodatek winę za to ponosić będzie ich trzynastoletnia siostra, też dziecko przecież. Wyobrażacie sobie tę udrękę, te wyrzuty sumienia dziecka odpowiedzialnego za rodzeństwo? Rodziców, którzy ją tym obowiązkiem obarczyli? Nie sposób sobie tego wyobrazić, ale Darda zrobi wszystko, byśmy razem z nimi zstąpili do piekła, które zgotował im los i inni ludzie, a intrygi przezeń wymyślonej nie powstydziłby się sam Machiavelli.

„Zabij mnie, tato, bo ja sama nie potra­fię tego zro­bić, a nie będę potra­fiła żyć z tym, co się stało, ze świa­do­mo­ścią, że wszyst­ko to wyda­rzyło się prze­ze mnie”.
Stefan Darda "Zabij mnie tato".

Tuż po przeprowadzce do Rykowa, emerytowany policjant Zdzisław Mokryna poznaje właściciela miejscowej pizzerii i ku swemu zdumieniu, bardzo szybko łapie z nim świetny...